Shpesh jetojmë me misterin e njasaj bote edhe atyne ndjesive
që jetojnë mbrenda nesh të pashpalluna.
Ato jetojnë edhe vdesin ksisoj, të pashpalluna pse lindin me qenë pjesë e misterëve tona,
si në poezinë e italianit Davide Bianco, të cilin jo vetëm e përktheva
po edhe jam përpjekë me e sjellë me aq fjalë e aq gërma sa ç’asht n’italisht
t’ishte edhe n’shqip pa u cënue asgja prej tekstit dhe kuptimsisë së të dy varianteve…
j. r.
Askush s’ka m’e dijtë se jem dashtë
nga Davide Bianco
E vërtetë asht
që s’ka m’u gjetë nji foto ku t’jena të dy bashkë.
Askush s’ka me e dijë se jem dashtë.
Ishim dy shpirtna t’përqafun,
dy trupa tue e kërkue njeni-tjetrin
nëpër terr t’natës
kur gjithçka asht heshtje
edhe dritat janë t’shueme.
E n’se nji ditë ndokush ka me thanë:
I kam pa tue e dashtë njeni-tjetrin,
në t’vërtetë ka pa veç dy hije,
pse kurrë s’jena shfaqë ndokund,
kurrë s’kena shetitë bashkë,
e kurrë s’asht ndalë dielli n’lkurë tonë.
Na kena qenë e kena mbetë sekreti!
Na jena mëkati!
Kena qenë qielli e kena qenë hyjtë…
E tash ekzistojmë veç
diku n’qoshe t’zemrave tona!
Përktheu: jozef radi
Nessuno saprà che ci siamo amati
Davide Bianco
La verità è
che non troveranno mai una foto di noi due.
Nessuno saprà che ci siamo amati.
Eravamo due anime abbracciate,
due corpi che si sono cercati
nel buio della notte
quando tutto è silenzio
e si spengono le luci.
E se un giorno qualcuno dirà:
io li ho visti amarsi,
in realtà avrà visto solo due ombre,
perché noi non siamo mai stati visibili,
non abbiamo mai passeggiato,
e non abbiamo mai avuto il sole sulla pelle.
Noi siamo e siamo stati il segreto!
Siamo il peccato!
Siamo stati il cielo siamo stati le stelle…
e ora esistiamo soltanto
dietro gli angoli dei nostri cuori!