Shpend Sollaku Noé, një poet i puthur në ballë prej perëndisë Apollo… nga Stelvio Mestrovich – Wotninsky

Shpend Sollaku Noé,

një poet i puthur në ballë prej perëndisë Apollo…

nga Stelvio Mestrovich – Wotninsky

“Kurrë sʼkam lexuar një poemë kaq të bukur, por edhe ngjethëse;
kaq të ngje­shur me lirizëm, por edhe të hidhur e plot helm;
kaq të vërtetë, saqë të vjen të rilexosh, menjëherë pas saj, Shkrimet e Shejnta;
kaq të përdi­tshme, sa të vjen të kesh nostalgji për të kaluarën;
kaq shpue­se e therëse sa të vjen të veshësh dorash­ka para se ta shfletosh…”
Stelvio Mestrovich Wotninsky

Pas një sërë librash të një niveli superior (i fundit, sipas kronologjisë, është fenomenali “Abysses-Vora­gini”, USA 2009), ku poeti shqiptar Shpend Sollaku Noé, na prezanton tani poemën e labirinteve “Barkodë”.
Autori, profesor, gazetar, shkrimtar dhe sidomos Poet (me P të madhe), për ta diferencuar nga sharlata­nët dhe shitësit e varg­jeve të mërmëruar (gjith­monë e më shumë të pranishëm), jeton në Itali si azi­lant poli­tik që prej 1992-it. Bashkëpunon me gazeta dhe revi­sta të rëndësishme; veprat e tij i gjen të përk­thyera në gjuhë të ndryshme. Sh.S.Noé është shumë aktiv në mbrojtjen e të Drejtave të Njeriut, sidomos të emi­grantëve dhe të refugjatëve politikë.
Ky prezantim nuk është i kotë.
Ai është esencial për të kuptuar Atë që ka shkruar “Barkodë” dhe përse e ka shkruar. Është një uverturë për të depërtuar në vepër.
Në shkrimin e poemës “Codici a Barre”, Shpend Sollaku Noé është puthur në ballë e bekuar prej Perën­disë Apollo, pre­çektor (mbrojtës) i shpirtit të Artit, Muzikës e Poezisë, Perëndi e Dritës, nënkuptuar si njohje shpir­tërore dhe profetike. Dhe profecitë në këtë poemë gjenden me bollëk.
Poeti Ynë shqiptar ngre zërin, qorton, paralajmë­ron, ndë­shkon mëkatarët e epokës që jetojmë. Ai zihet ngushtë vetëm se çfarë të zgjedhë, por kërkon të jetë afër të braktisurit, të varfërit, emigrantit, të ikurit prej luftrave, azilantit poli­tik. Ai shfryn me forcën e një cikloni, vërsulet kundër bankave, kundër demokracive të rreme, kundër marksizmit, kundër ka­pitalismit, duke tundur gishtin tregues mikelaxhe­lian sidomos kundër kalbësirës, tashmë të përditshme, duke dënuar pa më­shirë:

“[…]Kafkë mbi kafkë,/ eshtër mbi eshtër,/fertilizues për gjëmbaçë e grëmëra,/ hiç xixëllonja,/ zero mëllen­ja,/ zhdukur bretkët/ pak vetëtima./ Shi shtiran,/ bosh kujtesa e aromave,/ por nuk mungon e pamëshirshmj­a:/ nuk kishte lindur idiot,/ vdiq i çmendur[…]”

Vargje të dhunshme, ku shpërthen zemërimi dhe tri­shtimi për realitetin që na bren pak nga pak. E më tej:

“[…]Ngarkoj mbi shpatulla sarkofagët e të pyes ty,/ fantazmë e përhershme/ e nëntokës,/ si nuk ke ditur/ Pegazin e interesave të kalërosh,/ të mjelësh/ apo të milesh prej financiareve/ o tout court/ të nxjerrësh bu­kën e gojës?![…]”

Këtu autori bëhet therës, këtu poezia ulet e paftuar në kroni­kën mondane, por gjithmonë e mbyllur në një kornizë të artë vargjesh të habitshëm.
Për një azilant politik, burgu është i parapëlqyer, është i pari dhe i vërteti atdhe:

“[…]sepse atje jashtë bota të është/ si një banjo pe­nale:/ programuar si të lindesh,/ programuar përse të jetosh,/ pro­gramuar kur të shfarosesh.”

Dhe shpresa ku është? Sh.S.Noé regjistron:

[…]“të vegjetoj­më e të jemi gati/ për t’i shërbyer providencia­lit bankomat,/ të flemë si gjithmonë të fundit/ e si gji­thmonë të zgjohemi të pa­rët,/ të konstatojmë që trupi ynë/ është akoma lumturimisht i tëri,/ kur sytë/ kap­salliten për kredinë e shtëpisë,/ këmbët/ vi­hen në lë­vizje për të shlyer këstet e autos,/ krahu i djathtë për­këdhel/ kuzhinën e re,/ dhe i majti/sallën e ngrë­nies;/ kur për të pasur subvencionim/ mendon zonja Vaginë,/ dhe ndonjëherë duhet të behet ganimed/ edhe zoti Penis./ Për iPhone-in e bre­zit të fundit/ parashikon treguesi i djathtë,/ për të vjedhur nga interneti videoklipet/ konsumohet sharësi i majtë,/ për të bërë të mbijetojnë hipertregjet/ turbinon zonja Bythë,/ dhe për boutique-ët/ kafka e trurit kaçak.[…]”

Shpend Sollaku – Noe lartësohet si Dante Aligieri i shekullit të 21-të: në poemë nuk gjen lugje dhe rrethe të ferrit, por vi­zioni është po ashtu ngjethës. Ndihemi më se të mallkuar, bura­tinë të vërtetë që qarkullojnë në botën-ferr ku, në vend të flakë­ve, janë informatika, kreditë për tʼu paguar, fajdexhinjtë, bankat-shushunja, cmira, xhelozia, mania për të rënë në sy, besimet fetar­e të rreme, injoranca, historia e falsifikuar, burokracitë e çnderuara dhe pagdhendja.
Zoti nuk gjendet! Ndoshta edhe ai është bërë ma­son. Aty-këtu rigon ndonjë cifël qiellore në Terrin Apokaliptik. Hullì ko­metash shkojnë nxitimthi dhe zhduken në Hiç. Sepse edhe pa­ralajmërimet vlejnë një Hiç:

Shkoni, o njerëz, të zvarriteni/ si horra të këna­qur/ të puthni duart e të mëshirshmëve Godfa­thers,/ tʼu lëpini këmbët/ administratorëve bankarë,/ të gërvi­shni gjunjët në kllapi/ drejt Vegimit Hyjnor,/ e nën kaf­kë të kamx­hikoni të keqen,/ të inçizoni në shpinë gjar­përinj të gjako­sur./ E përjetshme lutja e shenjtë qoftë:/ Banka Jonë që je në Tokë..

Me kët retiçencë përfundon Poema “Barkodë” e Shpend Sollaku Noé-së.
Kurrë sʼkam lexuar një libër kaq të bukur, por ngje­thës; kaq të ngjeshur me lirizëm, por të hidhur dhe plot helm; kaq të vër­tetë, saqë të vjen të rilexosh, men­jëherë pas këtij, Shkrimet e Shenjta; kaq të përdi­tshëm, saqë të vjen të kesh nostalgji për të kaluarën; kaq depërtues e therës saqë të vjen të veshësh dorash­ka para se ta shfletosh.

(Parathënie e Stelvio Mestrovich Wotninsky-it për li­brin “Bar­codes-Codici a barre”, botuar ne SHBA, në italisht e angli­sht, në vitin 2010)

Related Images: