![Fernando Pessoa (1888-1935)](https://www.radiandradi.com/wp-content/uploads/2013/08/fernando-pessoa.jpg)
Pessoa me poezitë e tij hapë dyer të mbrendshme.
E bukura e poezisë së tij na merr përdore e na nxitë me zbulue e me shkelë shtigje të reja të vedit,
duke na çue kështu drej nji perceptimi e mendimi ndrysh’.
elona culiq
Pak Pessoa i Përbashkët…
nga përkthimi i Elona Culiq dhe Astrit Cani
Asnji Krisht nuk ka vdekë për mue…
![Fituesja e "Poezia Shqipe 2014" Elona Culiq](https://www.radiandradi.com/wp-content/uploads/2014/12/10689864_10203928046934486_5123071205864643696_n.jpg)
nga Elona Culiq…
Tue ditë sak se si gjanat pa ndo’j randsi kanë aftësi me m’torturue, kastile shmangu kontaktin me gjanat e parëndësishme. Kush, ashtu sikur unë, vuen kur nji re kalon para diellit, si do të mundtte mos me vuejtë n’terrin e ditës përjetësisht rembulueme të jetës së tij?
Vetmia jeme nuk asht në kërkim të lumtunisë, që nuk kam forcë me e arritë; as në qetinë, që arrihet atëherë kur asnjiherë s’e ke humbë. Por asht nji kërkim për gjumë, mohim, dorëheqje t’vogël.
Katër muret e dhomës teme t’zhdeshun janë për mue njikohësisht burg e largesë, shtrat e arkivol. Orët e mia ma të lumtuna janë ato në t’cilat nuk mendoj asgja, ku nuk due asgja, në t’cilat as nuk andrroj, i humbun n’nji mpimje tanësore të nji bime t’gabueme, thjeshtë myshk rritun n’sipërfaqen e jetës. Dhe pa idhnim shijoj vetëdijen absurde e t’kenunit asgja, shije e mbramë e vdekjes e mohimit.
Kurrë nuk kam pasë dikë me e thirrë “Mjeshtër”. Asnji Krisht nuk ka vdekë për mue. Asnji Budë nuk ma ka tregue udhën. Në naltinën e andrrave të mia asnji Apollon e asnji Minervë nuk janë përshfaqë me dritue shpirtin tem.
![Astrit Cani](https://www.radiandradi.com/wp-content/uploads/2014/09/astrit-cani.jpg)
nga Astrit Cani…
Tue ditë ma së miri sesi gjanat mosdomethanëse kanë aftësinë me më torturue, e mënjanoj qëllimisht kontaktin me gjanat mosdomethanëse. Ai që, sikundër un, vuen kur një ré kalon para diellit, si mundet mos me vuejtë n’errninë e ditës vranësuemun prorë nga jeta?
Vetmia ime nuk qëndron në një kërkim lumtunie, që nuk kam forcën me e arritë; as qetësia, që përfitohet vetëm kur s’e ke humbë kurr. Por asht një kërkim gjumi, anullimi, dorëheqjeje të vogël.
Katër paretet e dhomës teme të pastolisun, janë për mue njëherit burg e largësi, shtrat e tabut. Orët e mia ma të lume janë ato kur nuk mendoj për asgja, kur nuk due asgja, kur as nuk andërroj, i tretun në një përhumbje prej bime të gabueme, lmashk i gjallë rritë në syprinën e jetës. Dhe pa idhnim shijoj vetdijen absurde se nuk jam asgja, shije paraprake e vdekjes dhe e fshimjes.
Nuk kam pasë kurr dikë me e quejtë “Mjeshtër”. Asnjë Krisht s’ka vdekë për mue. Asnjë Budë s’ma ka shenjue ndonjë rrugë. Në majën e andrrave të mia asnjë Apollon e asnjë Minervë s’më janë shfaqë për me ma ndriçue shpirtin.
(marrë nga Muri fb i Elona Culiq, 12 maj 2015)