Miq të dashtun,
ky tregim prej dhjetë rreshtash,
është shkruar 20 vjet më parë.
Njëherë, pasi e lexova në një sallë,
një zonjë kërkoi t’ia dhuroja atë dorëshkrim.
U habita nga ndjeshmëria e lartë,
integriteti dhe formimi i saj kulturor.
Meqë shkronja nistore e mbiemrave tanë përputhej
(krahas mbiemrit të martesës, Zonja përdor edhe atë të atësisë),
në vëllimin tim “Buza e kuqe dhe Gjaku i errët”
ky tregim mban kushtimin: ZÇ për JÇ.
Trokitje
tregim nga Zija Çela
Isha njëzet vjeç dhe pyeta: “Kur do ta njoh?” Në njëzet e pesë thashë: “Kur ta kem njohur, do të jemi gjithmonë bashkë.”
U bëra tridhjetë dhe ne ishim bashkë. Në tridhjetë e pesë ishim përsëri bashkë.
Po mbushja dyzet, kur bëmë udhëtimin e madh. Nuk mbaj mend se ku vajtëm, por kthimi ishte njëlloj si prej botës së përtejme: njëri prej nesh u tjetërsua aq shumë, sa e humbi toruan edhe tjetri.
Në dyzet e pesë u ndamë.
Pesëdhjetë vjeç i trokita në derë. Doli dikush dhe më tha:
“Ajo po fle. Ke ndonjë porosi?”
“Jo, – thashë, – vetëm desha të dija nëse është mirë.”
“Ajo është mirë”, – tha.
Ende s’jam pesëdhjetë e pesë që ta di nëse është zgjuar nga gjumi dhe vazhdon të jetë mirë. Ndoshta kur të bëhem gjashtëdhjetë, do të pyes veten: “A do ta shoh përsëri?” Nëse në gjashtëdhjetë e pesë nuk do të jetë ajo që do të trokasë tek unë, shtatëdhjetë vjeç do të martohem me një tjetër.
Kam frikë të plakem, por sidomos kam frikë të vdes, pa pasur afër një dorë gruaje.
(Marrë nga Muri i Fb, i shkrimtarit Zija Çela)