![Lazer Radi 1916-1998](https://www.radiandradi.com/wp-content/uploads/2013/03/309757_4844155954494_1139613747_n.jpg)
Lazër Radi – Pesë Poezi nga “Muret e Muzgut”
Gjana që s’mund të harrohen lehtë!
“Kur më futën në burg
lashë gruan me gjithë vajzën,
kur dola nga burgu,
gjeta gruan në burg dhe vajzën të vdekur”.
A të kujtohet, o grua e dashtun,
Helmi i ditëve të çmenduna,
Kur na detyronin me vallzonim
Me pranga ndër kambë e duer?
Vall asht e mundun me u harrue
Dëshirat e shkeluna, qelive hedhun,
Fëmijët që lindëm e ndër duer na vdisnin
Kur “të lumtunit” i thurnin lavd dhunës?
A thue vallë, mund të harrojmë;
Kur me kryq mbi shpinë silleshim
rrugave, në heshtje të përgjakur
Pa mundun unë të isha ti, e ti të ishe unë?
Ndoshta nji ditë harrohet gjithçka,
Harrohen edhe ato që jetën n’palcë na e brejtën
Harrohen edhe vdekjet që s’mundëm t’i mbulojmë,
Po s’do t’harrohet kurrë besimi dhe shpresa që ruejtëm.
Tiranë, maj 1954.
Ave Cezar!
Gladiatorë:
namët e urrejtjes mbi ju i kam hedhë,
jo për fatin e keq të skllavit,
as për mallkimin e hidhët të ndëshkimit,
veç për at qëndrim të ulët
lajkatar e të nënshtruar,
atje poshtë, n’fund të arenës:
Ave Cezar! Ave Cezar!
Ave Cezar!?
I përgjakuni gjakatarin përshëndet,
n’triumf të vdekjes!
Dhe ai gisht ogurzi, kthyer poshtë,
në teh të shpatës
a në bri të demit,
të mbytun në gjak ju lan…
Dhe ju prap si të marrë,
n’grahmat e mbetuna të jetës,
ulërini me sa frymë keni
atje në fund të arenës
Ave Cezar! Ave Cezar!…
Savër, 1984
![Lazër & Jozef Radi "Muret e Muzgut"](https://www.radiandradi.com/wp-content/uploads/2013/03/IMG_0001.jpg)
Shtigjeve të Kashtës së Kumtrit
Duarbosh në xhepa të zbraztë,
në xhepa të grisun,
flokëshpupurisun
n’duart e erës,
vështrimin turbull,
vagabond pa emër,
larg shkoj… larg,
thellësive të kotësisë,
ndoshta shtigjeve
të Kashtës së Kumtrit
apo yjsive të shueme
…pa gjetë ngushëllim askund.
I lodhun ndër tehe shkambijsh,
me bërryla i çaja
kalimtarët e heshtun
që rropateshin të iknin
kambadoras para meje!
Sa dëshira të humbuna
këtyne rrugve spërkatë me gjak!
Sa andërra të tretuna
pa prekë agimin e ditës së pritun!
Me purteka thane
e ngacmoja shpresën,
e joshja, e thirrja
me m’falë pak,
oh fare pak dashni…
E ajo, tinzare si dhelpën
shtirej se zbriste prej Kashtës së Kumtrit
e m’futej pa u ndje në gji.
1988
Tallja e heshtjes
Nëpër natën e gjatë
m’u ba sikur dikush m’thirri:
Nji zà i njoftun,
nji zà i dashtun,
si zà fëmije m’u duk!
I hapa krahët
me e rrokë at’lajmëtar
që m’ftonte me ikë prej natës!
Po… krahët më mbetën pezull!
Veç hija ime,
humbte pa lamtumirë
nëpër zemrën e territ…
Në at heshtje tallëse
humbi si hije nji andërr,
humbi gjithkush prej nesh
diçka prej vetvetes…
Grabian, 1966
Pas vajit
Vajto çastin e humbun
dhe fjalën e shterrun,
Vajto dritën e ndalun
dhe nderin e shkelun,
Vajto lirinë e varun
dhe shpirtin e bjerrun,
dhe pas shgrehjes së vajit eja,
shkundma dremitjen
e n’përqafje
ta rrokim buzqeshjen.
1984
.
(Marrë nga libri “Muret e Muzgut” 1993)