back to top
14.5 C
Tirana
E enjte, 28 Mars, 2024

Shigjeta kah qielli nga Lazër Radi (1937)

Gazeta

Lazër Radi
Lazër Radi

Shigjeta kah qielli nga Lazër Radi

Njerëz: nji… dhjetë… njimijë të panjoftun…
Të gjithë janë mbledhë në oborrin e madh – presin orën e madhe… çastin e dëfrimit! Ndërkaq në njenën qoshe, bri murit legjendar – (pse muret tradicionale të qytetit legjendar – janë plot histori!) – janë rreshtue muzikantët.
…Dritat u shuen… dhe heshtja mbretnon… pritet padurim: nji shpërthim dhe nji e dridhun toke – mandej fill e kah qielli: atje pëllciti e u grimcue në njimijë shkëndija të vogla…
Asht lajmi i fillimit – nisi momenti solemn – çasti tragjikomik! Tragjedi jete? Quejeni si të doni…
Fshatarë të ardhun prej rretheve soditshin e admironin kët moment, bile njeni asht i këtij mendimi:
-A e shef, sa bukur! Eh, po nji ndihmë e vogël e jona na nderon dhe ban që t’kremtohet shkëlqyeshëm kjo festë… Kët e përsëriti shumë herë… haaa… propozonte ndihmë për festë! E pra e – nji këmishë, e nji palë brekë në kët natë vjeshte; ia mbulojshin trupin… por… ç’ka me ba?!
Festa vazhdonte…
Ndërkohë të vjetër e të rij s’mund të duronin pa i çue sentimentalisht sytë kah qielli – si poetët romantikë të viteve të vdekuna – e nji “mëshirë” të marrë kërkojshin… E vërejshin… e kështu gjithnji. Fushqetat herë mbas here çoheshin e shpërthenin në ajër… Mija sy i synonin ato krisma e drita ngjyrash ekzotike – dukej sikur donin me përpi çfaqjen e dehshme të ndonji idhulli… por ishin të gënjyem, sepse ato përzierje kimike s’ishin të destinueme për mrekulli: ato bajnë vetëm at efekt që u cakton vetë dora e njeriut… por, turmat… ato shpresojnë gjithnji… dhe kanë të drejtë; janë arsimue me supersticione e gënjeshtra: armë kryevepra të parazitëve…
Ato përziemje kimike, lëshonin përherë tym-tym të dendun… e nën ato shllunga reshë të krijueme, populli, me sy t’sgurdulluem, shikonte por, s’shihte ma përtej… megjithatë – ai – shikonte hyj të rij, me njimijë ngjyra të bukura – hyj të mëdhenj e të vegjël – hyj me bisht e pa bisht!
Kohët kalojnë. Në çdo çast kemi ndryshime jete; “Kulti modern” asht caku. Dikush mbrriti i pari – dikush pak ma vonë e dikush tjetër s’donte me shkue, asht ajo kategorija utopike – e dikush tjetër me nji “Ti s’guxon me shkue atje!”… Në kët farzë të fundit jemi ne… Nejse – tashma dihet se ata që mbrrijtën të parët në kultin e caktuem kanë për simbol: punën, energjinë e inisiativën… tri pikë të vetme, të thjeshta e bujare: altari i njeriut modern. Ata që e panë, e kuptuen – prandaj e adhurojnë. Atje sirenat grishin gjenerata të tana në nji tempull – jo në tempullin e apoteozave të kota, por në tempullin e punës. Atje nuk ndihen tingujt e kombeve – janë ba fli e simboleve të reja…
Sot, njerëzit inteligjentë s’humbin as kohë, as para për… drita… me ndezë qiellin me fishekzare e me shpue idhullin me shigjeta të zjarrta. Ata e kanë lanë idhullin me fjetë – jo, as me fjetë, po në agoni. Njerëzit modernë mendojnë se: vuejtjet nuk shuhen me fishekzare, por shtohen. Jeta jonë asht jetë mjerimi, e prandaj mendojnë me gjetë shtegun e përmirësimit; mendojnë të mjeruemin vëlla, të mjerët e Kozmosit.
(1937)

Related Images:

More articles

1 Koment

Ky sajt përdor Akismet-in për të pakësuar numrin e mesazheve të padëshiruara. Mësoni se si përpunohen të dhënat e komentit tuaj.

Portali Radiandradi.com, prej 11 vitesh dhuron kontribute të përditshme në shumë fusha të kulturës, historisë dhe vlerave shqiptare. Herë pas here siti ka nevojë për mirmbajtjeje, rikonstruktim si dhe rikonceptim në formatin letër. Për ta mbajtur këtë punë shumvjeçare, ndër më seriozet dhe më të lexuarat që të vazhdojë aktivitetin bëhet e domosdoshme mbështetja e lexuesve.

Jozef Radi

Redaktor i Radi & Radi

Artikujt e fundit

Copy Protected by Chetan's WP-Copyprotect.