
Gjergj K. Uci – Elegji për dom Zef Bicin
Gjergj K. Uci (1934-2022) ka qenë aktor, regjizor, poet dhe rapsod. Ai ka tri vjet qe asht nda nga jeta. Ka punue gjithë jetën i frustruem prej biografisë së kulakut duke u shantazhue vazhdimisht, duke ia kërkua nji shfaqje në krejt pak kohë, e tue punue me stërmundime. Ju falenderoj për mirëkuptimin.
Me respekt Ndue Hoti

Zemra e Nânës
Ç’âsht kjo nânë që rrin tuj tretë?
buk’ nuk han as shkon me fjetë,
ndër urata nâta e dita,
çon përpjetë dy duert e mpita.
tuj lutë Zotin në at qoshk,
ku ka mbetë nji krevat bosh.
Gazepqarja e verbueme,
çon jastekun e trishtueme,
merr fugurën e Zojs Bekueme,
mbasi e puthë e futë në gji,
e përlotun kjan si fmi.
Thrret sa mundet, por s’ka zâ:
-Dilë, pashë Zotin a din gjâ?
me djalin tem ç’ka u bâ!?
Kush e mori, kah e çuen?
-N’polici, gjà s’na kallxuen,
-mos mà msheh, mori bijë,
Aj s’kthen mâ në ktë shpi,
s’fal meshtar kjo parti.
-E kam pa ândrrën e tij,
N’at àndërr e pash’ açik,
Dom Zef Bicin t’shtrim’e n’vig,
Me dy grushta rrah krahnorin:
-Mos m’ia hupni djalit vorrin!
Lott e nânës kurr’ nuk treten,
E molisun dishron dekën,
Zâni i saj ushton tân’ jetën.