Visit Today: 144
Visit Yesterday: 254
This Month: 6307
This Year: 30079
Total Visit: 541665
Hits Today: 572
Total Hits: 1891422
Studiuesi Anton Cefa
Trokitje drite -
cikel poetik nga Anton Çefa
Ky cikël poezish të mbrame i Anton Çefës, përbën nga ato rastet e veçanta,
ku autori na rishfaqet përmes vargjesh t’nji ndjesie të hollë
e nji përmasë thuejse të pabesueshme,
n’se qoftë edhe për nji çast të vetëm mendojmë moshën e tij.
Krejt poezitë e ciklit “Trokitje drite”, janë thuejse t’nji përmase sentimentale
e t’nji delikatese andrruese, sa të krijojnë bindjen e nji shpirti djaloshar,
strehue aq hijshëm në shtatin e nji autori, i cili prej kohësh i ka kalue të tetëdhjetat…
Ato kanë me mbetë nji dëshmi e mundësisë që ka poezia me i përtëri ndjesitë tona
e me na e mbajë shpirtin gjallë estetikisht, dhe se as poezia e as dashnia s’kanë moshë…
Shpreh bindjen se këto poezi të mbrame të Anton Çefës
kanë me mbetë ndër ma të bukurat e ma të dashtunat, jo vetëm për të,
mbasi besoj se ky musht vargjesh që autori na i ka ofrue në kët fazë të epërme të jetës
së vet me kohë ka me na shërbye si nji venë e mirë…
Urime baca Anton!
jozef radi, maj 2021
.
Autoportret
I zhveshun jam
nga mishi i flashkët
nga ashti i ngurtë
nga vetja
i zhveshun jam.
Nji tingull,
nji ngjyrë,
ndoshta aromë
a frymë e nji reje të epër
që kullohet në folezë të dritës
e rigon ujna të qelqtë
mbi ankthet.
.
Trokitje drite
Kjo asht dhoma
Ku u fute nji ditë në jetën time
Me do trokitje drite.
M’qe ngri mendimi n’ballë
E fjala n’buzë.
Emni yt
Dritë që troket
Deri në të sosun të stinëve.
.
Nata u dogj
Nata u dogj
Në magjen e shpirtit.
Drita yllësish ndezin në damarë
Misterin e dashtnisë.
Bukën e lumturisë
Mbruejnë duert e dhimbjes
Në këtë dritë.
Thirrja e kësaj nate asht dashtni,
Asht emni yt thirrja e kësaj nate.
.
Hija e strehës
Errësohet dita
Plot dritë ma parë.
Kshtu fjalët që më pate thanë dikur
Nën hijen e nji strehe
E më ndjekin si hije
Atëherë e sot.
Edhe atë ditë shiu nuk pushoi.
Emni yt qe dalldì
E dhimje
E flakë
Ndër skutat ma të errta
Të ditëve, deri atëherë të patrazueme
Të adoleshencës time
Të brishtë.
.
Je nji trëndafil
Je nji trëndafil
Që ke mbi mi zagnat e gjakut tim
Si nji varg i Sadiut.
Me gojën e t’etshmit pij ujë
Në blerimin e gjethnajës tande
E kurr’ s’e shuej etjen.
Zogjt’ e fjalës sime
Të dejun aromash
Melodinë e dhimbjes
Çurlikojnë nder gemat tuej
Pa iu lodhun gushat njiherë.
Përjetësisht e përndezun
Rrezëllima e ninëzave të jermit tim
Pahitet mbi perlat ngjyralle
Të gonxheve tua n’shpërthim.
Të preku me dorën e mallit
E më duket se deri në palcin e brengës
Më therin gjembat tuej.
.
E pakapshme
-nji kokete-
.
E pakapshme,
Delir që flirton me veten
E vetes i mungon.
Të knaqë prania e shikimeve lakmuese
Që vuejnë bardhësinë verbuese
E lakimet e epuna të shtatit tand të hajthëm.
Nji gjysmë buzëqeshje çelun n’ironi
Të ngjitet deri në ballë, ndër sy,
Të zbret kudo, në gji, ma poshtë,
Deri ndër gishta të kambëve.
E pakapshme,
Delir që flirton me veten
E vetes i mungon.
.
Vallëzove e dehun
Zemra ime e hapun
Si kanatat e nji kabareje.
Ti hyne, e dashtun,
E vallëzove tanë natën e gjatë.
Takat tua,
Të pamëshirshmet takat tua
Shkelën randë
Në parketin e pasionit tim të sinqertë.
Si s’u kujtove, e dashtun,
Se jeta s’asht natë
E zemra ime nuk asht kabare?
.
Nuk shkelet kësisoj mbi dashtninë
Shetisim pranë e pranë
Si dikur.
Hapat tonë shklasin
Mbi gjethet e trishtimit
Që ka hedhun vjeshta,
Si patëm shkelë nji ditë
Mbi dashtninë.
Kam mbetë për ty
Si afishet e nji filmi të bukur
Të zhdukun prej kohësh
Dhe ti për mue
Si fjalët e nji gjuhe të huej,
E pakuptueshme.
Refrenin e pendimit fishkëllejnë
Degët e mpita:
“Nuk shkelet kësisoj mbi dashtninë!”
.
Shpatoret e kujtimeve
Shpatoret e kujtimeve
Mbi varre lulesh n’harrim
Nuk më shpojnë ma
Si nji ditë.
As pjalmi i tyne
Nuk pllenon ma
Copëza jete.
Sa do ta dëshiroja xhixhillojen
E natës së majit në ndriçim
Të rrënojave të mallit tim
Të dikurshëm.
Lini një Përgjigje
Për të postuar një koment, duhet të jeni i futur.