Sako
tregim nga Gëzim Zilja
Mëngjes herët u ula në barin e hotelit trekatësh të Sakos, dikur një shtëpi përdhese e rrethuar me gardh. Dielli sa kishte nxjerrë kokën mbi kodrinat dhe rrezet e tij po pushtonin dalëngadalë sipërfaqen e detit ende të përgjumur, duke stërpikur përkohësisht ngjyrën e kaltër me një portokalli, që i afrohej bregut me shpejtësi. Vështirë një piktor mund ta hedhë në telajo atë nuancë portokallije, ndoshta edhe pse kjo zgjat vetëm disa dhjetëra sekonda.
-Keni ndopak punë sivjet, o Sako?
-Bereqaversën, gjynah të qahem! Po jemi populli i poshtër! Hotelet rreth e qark i kanë dyfishuar çmimet. Ky lokali ngjitur (Sakua i ka rritur me kohë çmimet) e ka bërë mishin e pjekur me 2.000 lekë kilogramin…
Befas ndërpret fjalën, hedh sytë nga hyrja e lokalit dhe godet ballin me dorë. Dy ukrainase, me rroba plazhi, me ca këmbë kilometrike, të drejta, të derdhura si statujat greke, plot hire e të shkujdesura u ulën pranë nesh. Sakos iu lëmua fytyra e po i dilnin vendit kokordhokët e syve.
-Sakooo, – i thirra – po të sheh gardiani.
I tromaksur ai brof në këmbë dhe kthen kokën nga hyrja e hotelit. Gardiani ishte e shoqja, me ca flokë gjysmë bjonde, të qethura shkurt, që ngjasonin si një furrik kashte i kthyer përmbys, krehur s’dihet që kur, e s’dihet me se, po ajo kishte kthyer kurrizin, duke pastruar tavolinën.
-Po ti po tall b… me mua! – m’u drejtua gjoja i fyer, – Aman se ma nxiu jetën! – qeshi pastaj i lehtësuar, duke më shkelur syrin gjithë djallëzi.
Sakua sa ka mbushur të gjashtëdhjetat. Faqekuq, energjik, kokëmadh, hundëpatate, me barkun e bollshëm, aq sa rripi i pantallonave dhe tokëza mezi duken, të zhytur fare pranë herdheve e me këmishë të zbërthyer, ngjason si ata personazhet feudalë të letërsisë klasike ruse.
Ditë më parë më kishte kërkuar librin për “skelarët” dhe “atë për ngjarjet e vitit 1997”. I nxorra librat nga qeska.
-Të kam sjellë tre… edhe një me tregime. Sakua i mori dhe filloi t’i shfletojë me kureshtje.
-Ou! Po këta të dy paskan edhe foto!? Sa më pëlqejnë ata librat me foto.
Pastaj i ktheu librat nga e pasmja, pa çmimet u vrenjt ca e më pa në drejt e në sy.
-Kushtokan ca këta librat…
-Pa problem, Sakoo. Merri po t’i dhuroj!
Dhe fytyra iu përfshi nga një valë kënaqësie sa m’u duk se dhe veshët llapushë po i lëkundeshin, duke më falënderuar.
-Eeee! Po fisniku, fisnik ngelet. Qafsha të gjithë, që do t’i lexoj!
Një djalë rreth të njëzetepesave, me ca mustaqe të holla po ndiqte bisedën përkulur mbi Sakon.
-Afrohu, afrohu këtu o Myler! Ky xhaxhi është shoku im dhe më dhuroi këto librat…
-Libraaaaa,? – bëri djali i çuditur, – Ti bën libra? E kush blen sot libra? – m’u drejtua, duke më parë me ca sy maçoku nga posht lart.
…
-Ore trap! Çar po flet? Pa ik e zhdukmu që këtu! – iu gërmush Sakua – Është djali im, po mos ia vër re! Me shqelma e mbaroi të mesmen. M’i griu paratë me këto kurvat…
-Lëre djalin rehat! Atë bëj! – Udhëroi gardiani pa kthyer kokën fare. Sakua kaptoi pështymën poshtë dhe bashkoi fort buzët. Lashë mbi tavolinë 100 lekshin e ujit, dhe u ngrita. Si pa mendje gishtërinjtë e Sakos e përthithën si magnet monedhën.
Më përcolli i qeshur deri tek dera e lokalit:
-Dhe dil ndonjëherë t’ia shtrojmë e të kënaqemi. Dil, se për zotin na merr malli!
Ishte i njëzeti behar, që ma përsëriste të njëjtën ftesë.
U largova pa kthyer kokën. Në sy më shfaqesh ajo fytyra e lumtur e Sakos pasi i pohova, që librat ka falas dhe mënyra si e përlau 100 lekëshin e ujit, ndërsa në kokë më godisnin ritmikisht si me çomangë fjalët e Mylerit: “Ti shkruan libraaa!? Po ku blen njeri sot libra!?”
.
Botuar në gazetën “Telegraf”, 1 tetor 2021
.