Motivet e Shkodrës – poezi nga Anton Cefa

Studiuesi Anton Cefa

Motivet e Shkodrës

Poezi nga Anton Cefa

Nji shkulm rrezesh

Nji shkulm rrezesh hollake
Të diellit n’prendim
E grisi çarçafin e palamë të reve.

Dangë e përgjaktë përflaket,
Zmadhohet e zvoglohet mes resh
Tue përskuqë
Tërthoren e Taraboshit në maje,
Kodrat e Tepes, të heshtuna
Dhe brengën time për qytetin e lindjes.

Nata me hije të bruzta
Do të më ndryej mbas pak në andrrën e vet.
Atje do të kërkoj
Shijen e nji jete t’grabitun.

Po, edhe nga syni i andrrës
Do t’më spërkasë shkulmi i përgjaktë
I rrezeve t’prendimit..

Drinit

Kam pi ujin tand
Sa rrajët e këtyne shelqeve që rritën në të tuat brigje
E në këto shtigje kallamishtesh e kaçubash
Jam shkoqë nga toka si zog i trembun
E n’ato plepa qi me maje prekin qiellin
E varen n’rreze t’diellit
Kam varë sa e sa herë trishtimin tim;
Mandej me dorën e lehtë të flladit
Në gugatjen e valëve tua
Kam la sa e sa herë vargun tim
E kam zbutë gurin e mendimit.

E prap, e prap,
S’do të ngopem me ujin tand tanë jetën
Si rrajët e këtyne shelqeve
Qi harlisen brigjeve të gjakut tim.

Rrugë në Shkodër…

Motiv i dikurshem

Drini i lau kambët Kalasë
E dielli, tue u rrxue mbas Taraboshit,
Ia fali lulkuqin e fundit
Të ditës.

Puthin aroma lulesh
Muret e oborreve të randueme nga shermasheku
E shtëpitë, të mbetuna në gryka blerimesh,
Krrusen
Nën peshën e lodhjes së mbramjes
E të qiellit n’prendim.

Krismat e dyerve që mbyllen njena mbas tjetrës
Dhe të gjitha zhurmat e tjera
Shuhen ngadalë në valët e liqenit.

Me nina-nanën e bulkut të natës
Dremitin rrugët e vetmueme
E Shkodra flen.

Shtregullat

U harruen shtregullat,
Kur “Hovi i madh e hovi i vogël” *
Shlirshem kalamendeshin nën hije t’mandave
Dhe duhi shpirtnash
Mbushte me amsim hapsinat.

Kanga kishte tjetër ndriçim
E fjala tjetër tingull
E jeta tjera hove.

*Varg i kangës së shtregullave. 

Liqeni i Shkodres

Shnjoni

Si çdo vjetë
Shnjoni i ndezi flakadajt
Dhe valles ia dogji hapin.

Deri në ag të ditës
Përzhiten kambët e shpirtnat.

Kristianizmi pagzoi me emën të ri
Zakonin e vjetër
E arbërit mbetën arbër.

Zjarre të fikuna dikur
Ndezen rishtas në gjokset e të rijve
Ditën e Shnjonit.

Pax  Vobis! 

“Pax vobis”, kufoma jetësh të zhgënjyeme!
Pëshpërisin gjuhët e blerta të selvive
E shelqeve u ranë gojët
Në litani mortore pa mbarim.

Mbi eshtna martirësh randojnë
E dridhen prej pezmi gurët e zajeve,
Kullojnë helm kaltërsitë.

*U kushtohet patriotëve të pushkatuem mbas mureve të Rmajit, në Zall të Kirit.

Shkodra nga Rozafa

Shkodrës

Të kam pa në synin e të gjitha qosheve të rrugëve
E tinzisht
Të kam joshë çdo lakim dëshire
E dridhje zani.

Je tjetërsue sot,
Asht shkërmoqë thelbi i të gjitha fjalëve
E edhe i asaj që njerëzit quejnë dashtni.
E Qinarit të Hoxhës së Dheut
Hija e topitun
Ka humbë gjithmonë kujtesën
E nuk më njeh.

Ende më vjen e mbytun
E me nji ritëm të çuditshëm
Jehona e hapave të lirë
(jehonë hapash të dikurshëm
mbi kalldramet tua të mëndafshta
e të buta si tapete).

E më duket se në këto shtjella ajri
Po zvargen ende tingujt e ambël
Të kumbonëve,
Që shpallshin paqen e njeriut të mirë.

Të kam dashtë gjithmonë
Por ma tepër e ma
Pse nuk flirtove me kta qiej të ndytë.