back to top
11.5 C
Tirana
E enjte, 28 Mars, 2024

Andërr e shejtë… nga Jozef Radi

Gazeta

Lazer dhe Jozef Radi 17 Janar 1996
Lazer dhe Jozef Radi 17 Janar 1996
Tue gërmue ndër dorshkrime t’hershme e gjeta kët andërr, të shkrueme me ngut e thuej nëpër terr. E kisha harrue, e kur e gjeta, u përndrita si me pasë gjetë nji thesar. Kishte nji datë të shënueme përfund, 20 vjet e ma tepër…
Ishin kohnat, mbas humbjes së Lazrit. Periudhë tejete trishtë: kisha nisë mërgimin, e prej ditës së vorrimit të tij (operacioni i parë) për thuej nji vit, bana katër operacione!! Unë, që thuej s’shifja kurrë andrra, Lazri po më shfaqej herë mbas here, e gjithnji me trishtimin e nji njeriu te braktisun! Edhe kjo andërr e 20 muej mbas vdekjes e tillë asht. Si duket s’po mbrrija kurrqysh me u pajtue me humbjen e tij… Kujtoj, se atë natë vere jam çue vrik, e njashtu përgjumshëm e nëpër terr e kam shkrue me nji frymë…
Si te thuesh, e kam kap kët andërr, si me kap nji shpend n’fluturim…
jozef radi, 8 tetor 2020
.
Lazër Radi dhe dy djemtë 1996
Lazër Radi me dy djemtë 1996

Andërr e shejtë…

nga Jozef Radi

N’andërr, m’u bà sikur Lazri na kishte hikë prej shpie, e kishte tretë pa asnji gjurmë…
Dikush na lajmëroj se jetonte diku n’nji luginë t’largët, ku vazhdimisht mbramjeve dilte nji hanë e madhe e shndriste si me magji ndër ujna t’nji liqeni e gjithkah shfaqeshin peisazhe t’melodishme… N’nji bregore, e kishte ngritë nji kasolle me kashtë e kallama, e gjithçka rreth saj e kishte selitë me duer t’veta… Ndihesh i lumtun, aq i lumtun e i përhumbun n’at gjelbërim, e mrekulli solemne të natyrës…
Në shpi, të tanë ishim të shqetësuem. Mungesa e tij dita-ditës po bahej nji ankth mbytës. Nana n’at dhimbën e saj ma shumë se për gjithçka, ishte e shqetsueme për faktin se njerzia po mërmërisnin, se e kishim përzanë plakun prej shpie!!
S’po e kisha hiç hallin e hallkut, po s’dijsha ku ishte, as ku me e kërkue! E njashtu kuturu, isha nisë si nëpër mjegull me e gjetë… E vërtet, mbas do kohe e mjaft mundimesh mujta me e gjetë.
Ishte tue shetitë i menduem e i përhumbun n’vetvedi, bregut t’nji liqenit. Me do rroba të kahershme, që u kujtova se na kishte porositë me ia ruejtë!
Iu hodha vrik e n’qafë. Posa m’pa u step e u tremb! Po kërkoja njat aromën e tij, djersë e përzieme me duhmë duhani, që e kishte tymosë ma shumë se nji gjysë shekulli.
Ecëm njashtu shtrëngue, derisa m’çoi te tempulli i vetmisë së tij. Ishte nji kasolle të vogël. M’kallzoj me imtësi gjithçka, e se i kishte punue vetë, me duer t’veta. Edhe pse me pamje të trishtë e ngjyrë dheu ndritej lumtunie. Sa herë i afrohesha me ia pà mirë ftyrën, më shmangte. I avitesha i përqëndruem me ia prekë ato tipare të skalituna që ia njihja përmendsh e me e puthë, po m’shprishej e m’bahej mjegull.
I thashë se na mungonte, se na mungonte shumë të tanve. Na mungonte prej ma të parit te ma i mbrami, e në shpi s’jetohesh pa hijen e tij. I kallzova se ia kisha botue librin që e donte aq fort. Veç njat herë mujta me ia dallue buzqeshjen e tij, e njat pamje si prej mermeri gdhendë profili i tij. Befas iu lshue nji curril i hajthëm loti. U gzue si fmijë e s’më lshonte prej krahve. Iu luta sërish m’u kthye te shpia, pse tanë e prisnim.
“Jo, – m’tha – s’mundem! Jam i lumtun këtu! Më pëlqen vetmia, natyra, heshtja. Jam përshtatë! Hoqa pak keq si fillim, po tash kam gjithçka, çka kam dishrue n’jetë. Kam jetue tanë kohën me ju e për ju! Edhe në t’keqen ma të madhe, ju kam dhanë t’mirën e domosdoshme! Kam dhanë për ju e për tjerë gjithë çka kam pasë t’shenjtë… Tash a s’asht e drejtë me jetu edhe unë pak për vedi?! Me e rishkrue jetën, përtej njatyne mjerimeve toksore nëpër të cilat kalova… Të tanë jeni t’zot e vedit! A s’duhet edhe unë me i dal zot pamundsive t’mia! Due me lexue, me shëtitë, me shkrue… due me mendue për gjithçka e me dashtë hyjnishëm; mos me bezdisë kend po as me m’trazue kush! Këtu ku jam, as plakem e as rinohem ma! E pra, ta dish: jam me ju edhe prej këtu! Ju shof e ju mbroj ngado shkelni!
Duhet me m’kuptue ti ma mirë se kërkush, e me m’shpjegue edhe ndër tjerë! Pse, veç ti mundesh!
Dhe nji lotë i kristaltë i pikonin mbi këmishën time t’bardhë!
M’kishte dalë gjumi… e lotët ishin n’sytë e mi…

.

18 qershor 2000
.


Related Images:

More articles

Ky sajt përdor Akismet-in për të pakësuar numrin e mesazheve të padëshiruara. Mësoni se si përpunohen të dhënat e komentit tuaj.

Portali Radiandradi.com, prej 11 vitesh dhuron kontribute të përditshme në shumë fusha të kulturës, historisë dhe vlerave shqiptare. Herë pas here siti ka nevojë për mirmbajtjeje, rikonstruktim si dhe rikonceptim në formatin letër. Për ta mbajtur këtë punë shumvjeçare, ndër më seriozet dhe më të lexuarat që të vazhdojë aktivitetin bëhet e domosdoshme mbështetja e lexuesve.

Jozef Radi

Redaktor i Radi & Radi

Artikujt e fundit

Copy Protected by Chetan's WP-Copyprotect.